Kısa Bir Blog Hikayesi, Kalb Kalbe Karşıdır ve Teşekkür:)

Bugün "blog" konuşacağız biraz... 

İnternet denen bu koca, bu her "şey" in olduğu dünyada "blog" kavramını keşfetmeme sebep olarak gösterebileceğim ilk neden mutfaktaki acemiliğimdir sanırım. Ben evlendiğimde yemek yapmayı hiç  bilmiyordum. Hatta evlenip evimizi tuttuğumuzda istediğim ilk şey internet bağlantısı oldu. Bir de tehdit savurdum "yoksa aç kalırsın" diye...:)

Sonra bir baktım blogculuk diye bir kavram var. İnsanlar "paylaşıyor"... Fıtratımızda var bu, bilmek, bilinmek istemek... Tabi ki tek sebep bu değil ama farkettim ki, çoğumuzun kaybolduğu günlük işler içinde birileri ihtiyaç hissedip blog yazıyor ve bir şekilde mutlu oluyor. Bu tam bana göre birşeydi aslında. Çünkü ben yazı yazmayı, notlar almayı hep çok sevdim. O yüzden hep yazmak istedim ama iki temel problemim vardı : 

-Zaman sıkıntısı yaşıyordum ( 16 aylık bir kızım var ve 24 saat yapışık şekilde yaşıyoruz)

-Bilgisayarım yok:)

Hadi ilkini hallettik diyelim, ikincisi de önemli sayılır değil mi? Bilgisayar yok ama ipad var ( ki benim en yakım arkadaşımdır kendileri, hediyedir bana, kıymetlidir) . Ipad de blog ne kadar yazılabilir, teknik işler ne kadar halledilebilir bilmiyordum.

Benim bir Ayşe ablam var tatlı bir yemek blogusahibi kendisi. Ona sordum, blog açmalısın, iyi oluyor, kendi dünyan oluyor dedi..bu olumlu karar vermemdeki ilk adim oldu.(onunla alakalı ayrı bir post hazırlayacağım inşallah)

Sonra birgün bir yemek sitesinde linkini gördüm bu zarif bayanın. Tıkladım, inceledim, sevdim. Hatta üstüne bir de mail attım. Anlattım derdimi, blog açmak istiyorum ama dedim bilmiyorum yazabilir miyim... Yüreklendirdi beni. Blog ayrı bir dünya oluyor, kafası değişiyor insanın... Gerçekten öyle oldu, iyi ki açmışım.

Daha bir ay bile olmadı ilk yazımı yayınlayalı. Bir hafta kadar sonra arkadaşlarımı haberdar ettim bloğumdan.. Kimi "bakalım ne kadar devam edebileceksin?" dedi, kimi "blog entellerin işi" dedi, kimi "zamanın çok galiba" dedi. Hayır tam tersi. Ben kızımla o kadar meşgulüm ki, bu meşguliyetin  içinde bir terapiye ihtiyacım vardı. Yurt dışında yaşıyorsanız çok kiminiz kimseniz olmuyor. Baktım rüzgarın önünde savrulan yapraklar gibiyim, geçiyor gidiyor günler...en sonunda bir deneyeyim bakalım dedim ve açtım bloğumu.

Sadece kızım uyuyorken yazabiliyorum ya da dışarı çıkıyorsak ve o kendine zarar vermeyecek biçimde oynuyorsa... Ama bukadarı bile iyi geldi bana, sevdim bu işi.. 

Ipad de blog tasarımı zor oluyor biraz.. Ayrıntılara girip uzatmayacağım da, geceleri eşimin bilgisayarından ve yapabildiğim kadarını da ipad den idare etmeye çalıştım. Araştırdım, ne nasıl eklenir, blogger nasıl birşeydir.... E benden bu kadar oldu. Sonra bahsettiğim o zarif bayanın sitesinde bir duyuru gördüm. Şablon çekilişi yapacakmış... Duyurulur ben de bu çekilişe katılacağım inşallah....:) belki bana çıkar ;)

Kendisine herşey için çooook teşekkür ediyorum....

Şablon çekilişi ile ilgili bilgi almak ve bu zarif bayanla tanışmak için tıklayın...

Bu post burada bitecekti aslında. Ama bugün çok değişik birşey oldu. Benim kendisinden bahsettiğim ama zamansızlıktan yayınlayamadığım bu postu bekletirken sevgili boya:) da aynı gün benden bahsetmiş. Kalp kalbe karşı derler ya, tam da öyle oldu işte.. Sabah uyandığımda değişik arkadaşlarımdan yorum görünce şaşırdım. Acaba bu kadar farklı insan nerden öğrenmiş olabilir diye düşündüm. Derken.... Aklıma geldi. Evet, keşf-i blog talihlisi bendim:) ama malesef bütün gün öyle yoğundum ki arada kaçamak bir şekilde yorumlara onay vermekten başka birşey yapamadım, gecikme için çooook özür diliyorum.

Sevigili boya, 

Yanımda olduğun için çooook teşekkür ederim. Samimiyetini yüreğimde gerçekten hissediyorum. İnşallah hüsn-ü zanlarını boşa çıkarmam ve kefil olduğun için hiç pişman olmazsın.

Ayrıca bugün bloğumu ziyaret eden herkese çok teşekkür ediyorum..

Dünyama hoşgeldiniz:)

Konuyla alakalı o çok değerli yazıyı okumak için tıklayın